အန္ဒါမန္ဟီး႐ုိး: December 2007

Sunday, December 30, 2007

Tuesday, December 25, 2007

ႏွစ္သစ္မွာျမန္မာနိုင္ငံသားတိုင္းရဲ့ဘ၀ေရလိုေအးျပီး၊ပန္းလိုေမႊးၾကပါေစလို ့အန္ဒမန္ဟီးရုိးဆႏၵမြန္ျပဳလိုက္ပါတယ္။

Sunday, December 23, 2007

အာဏာရွင္ေတြရဲ့ေန၀င္ခ်ိန္

ဥဒယ

မလြတ္လပ္ခဲ့ၾကတာက ၊ လြတ္လပ္ေရးရကထဲကေပါ့၊
အၾကံဥာဏ္ေတြပက္စက္ ၊ လုိခ်င္ရင္တိုက္ဟဲ့လုိ ့၊
အာဏာရုးေတြ ၊ ရန္မီးေမႊးခဲ့ၾကလုိ ့ေပါ့ ။

အမိေျမဟာဒါဏ္ရာဗလပြ ၊ ညီေနာင္ေတြကြဲၾက ၊
ငါမနိုင္ရင္ ထပ္ျပီးေရြး ၊ ေပြလိမ္ရွဳပ္တဲ့မ်ဳိးေစ့ ၊
ခ်ခဲ့တာ နိုင္ငံေရးပ႑ိတ ၊ အဲဒီကထဲကေပါ့ ။

အစမေကာင္းလို ့၊ အေႏွာင္းမေသခ်ာ ၊
လက္ေထာက္ခ်လုိ ့ ၊ စစ္ေခြးကိုလမ္းျပ ၊
ဓါးျပတိုက္ခံလိုက္ရတာ ၊ တုိ ့ဘိုးဘြားအိမ္ေပါ့ ။

ဇူလိုင္ စက္တင္ဘာ ၊ အဖုိးကေနေျမး ၊
ကၽြန္သက္ကရွည္ ၊ အရွဳံးနဲ ့တိုက္ေနရေပမဲ့ ၊
ေတာ္လွန္တဲ့မ်ဳိးဆက္ ၊ တုိ ့လက္ထက္မွာ ၊
စစ္မ်ဳိးကိုျဖဳတ္ခဲ့မယ္ ၊ မင္းတုိ ့ရဲ့ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ .. ေဟ့ ….

၂၃.၁၂.၂၀၀၇ နံနက္ ၂ း ၀၅

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဇူလိုင္သည္ ၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၇ ကိုဆိုလိုသည္။
စက္တင္ဘာသည္ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာကိုဆိုလိုသည္။

အျပည့္အစံုသို႔...

Saturday, December 22, 2007

မဲေဆာက္ ကြန္ျမြန္း

အျပည့္အစံုသို႔...

မဲေဆာက္ ကြန္ျမြန္း
ေအာင္ေ၀း

ေၾကာက္တတ္ရင္
မဲေဆာက္ဟာ
ျဖဲေျခာက္တယ္။

မေၾကာက္တတ္ရင္
မဲေဆာက္မွာ
ေနာက္ထပ္ ကြန္ျမြန္းတခု
ေပၚလာမယ္။

မဲေဆာက္ … တဲ့
အျမဲေသာက္ရင္
အသည္းေျခာက္မယ္ဆိုတဲ့
ဆရာတင္မိုးကို လြမ္းတယ္။

မဲေဆာက္ … တဲ့
အျမဲေသာက္ေပမယ့္
ရဲရဲေတာက္တဲ့
ပုန္ကန္ႏြယ္ေတြကို လြမ္းတယ္။

မဲေဆာက္ … ေပါ့
မဲေဆာက္ဟာ
လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။

မဲေဆာက္ … ေပါ့
မဲေဆာက္ဟာ
လြမ္းေလာက္ခဲ့ပါတယ္။

အို … မဲေဆာက္ရဲ႕
ခါးေထာက္ၿပီး မၾကည့္ပါနဲ႕။

ေနာက္ထပ္ ကြန္ျမြန္းတခုကို
ရဲရဲႀကီး ႀကိဳစမ္းပါေလာ့။

ဒီမွာ
လြတ္ေျမာက္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြက
လြတ္ေျမာက္တဲ့ ေတးကိုပဲ
သီၾကတယ္။

ဒီမွာ
အာဇာနည္ေတြက
မေသျမစ္ကိုပဲ
ဆန္တက္ေနၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္
မဲေဆာက္ဟာ
ယူဂ်င္းေပၚတီယာရဲ႕ မဲေဆာက္။

ဟုတ္တယ္
မဲေဆာက္ဟာ
ဟိုတုန္းက လီနင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး
အခု လင္ကြန္းနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္သူေတြရဲ႕
မဲေဆာက္။

ဟုတ္တယ္
မဲေဆာက္ဟာ
ဒီမိုကရက္တစ္ မဲေဆာက္ေပါ့။

ဟုတ္တယ္
မဲေဆာက္ဟာ
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို
အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းပစ္မယ့္
မုန္တိုင္းသစ္ေတြရဲ႕ မဲေဆာက္။

ဟုတ္တယ္
မဲေဆာက္ဟာ
ျမစ္ဧရာေပၚမွာ
လြတ္လပ္ျခင္းကို စီးဆင္းေစမယ့္
မဲေဆာက္။

ဟုတ္တယ္
မဲေဆာက္ဟာ
ေပါင္းစည္းရင္း ကြဲလြဲခြင့္ရွိၿပီး
ကြဲလြဲရင္း ေပါင္းစည္းႏိုင္တဲ့ မဲေဆာက္။

ဟုတ္တယ္
မဲေဆာက္ဟာ
စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာ
အနာဂတ္ အိပ္မက္ကို
ေတာင္းယူလို႔မရ
တိုက္ယူမွ ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္သတဲ့။

ဟုတ္တယ္
မဲေဆာက္ဆိုတာ
နအဖ စစ္သားေလးသိန္းကို
ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ႏွစ္သန္းနဲ႕
ဖို႔သတ္လို႔ရတဲ့ မဲေဆာက္ေပါ့။

အို … မဲေဆာက္ငဲ့
မေၾကာက္မ႐ြံ႕သာ
ေတာက္ပ လိုက္ပါေတာ့။

ေနာက္ထပ္ ကြန္ျမြန္းတခု
လူထုရင္ခုန္သံ
ႏိုင္ငံတကာ…။

အို … မဲေဆာက္
မွားယြင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကို
ပုန္ကန္ရန္ အခြင့္အေရးရွိတယ္
မဲေဆာက္။

မဲေဆာက္
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အေျခခံျပႆနာဟာ
အာဏာျပႆနာ ျဖစ္တယ္
မဲေဆာက္။

မဲေဆာက္
ရန္သူဆန္႔က်င္ခံရျခင္းဟာ
ကိစၥဆိုးမဟုတ္
ကိစၥေကာင္း ျဖစ္တယ္ မဲေဆာက္။

မဲေဆာက္
ေတာ္လွန္္တဲ့ အေတြးအေခၚတရပ္ မရွိဘဲ
ေတာ္လွန္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုတရပ္ မရွိႏိုင္ဘူး
မဲေဆာက္။

ေတာ္လွန္တဲ့ တပ္ဦးတခုေတာ့
လိုသေပါ့ မဲေဆာက္ရယ္။

ေႏွာင္ႀကိဳးကလြဲလို႕
ဆံုးရႈံးစရာ ဘာမွမရွိဘူး။

၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကလြဲလို႕
ဘာမွ လက္ခံႏိုင္စရာ မရွိဘူး။

အကုန္ရရင္ရ
မရရင္ ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး။

အို … မဲေဆာက္
အေရးအႀကီးဆံုးက
လက္နက္မခ်ေရး
ညီၫြတ္ေရးပဲ မဲေဆာက္။

ခ်စ္သူေတြ ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႕
မဲေဆာက္။

ေနာက္ဆုတ္ရန္ ခ်န္ထားတဲ့
တံတားကို မီး႐ိႈ႕ပစ္လိုက္
မဲေဆာက္။

အတၱဆိုလို႔ `မခင္ဦး'ကို ခ်စ္မိတာ
တခုပဲ ရွိသတဲ့
မဲေဆာက္။

အို … မဲေဆာက္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္း
ေတြးရတာေလာက္
ဘယ္ပင္လယ္မွ လိႈင္းမထန္ဘူး။

မင္းကိုႏိုင္တို႔ မ်ိဳးဆက္ေလာက္
ဘယ္ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္မစံုဘူး။

ေက်ာ္ကိုကိုတို႔ ေခတ္မွာ
လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္တဲ့
မဲေဆာက္ေပါ့။

မဲေဆာက္ဟာ
ဖဒိုမန္းရွာနဲ႔လည္း ညစာစားခဲ့တယ္။

မဲေဆာက္ဟာ
လင္းယုန္ငွက္ေတြကိုလည္း
ဂုဏ္ျပဳခဲ့တယ္။

အို … မဲေဆာက္ရဲ႕
တခ်ိဳ႕က ေတာ္လွန္ေရးကို
တေယာေပၚ တင္ၾကတယ္။

တခ်ိဳ႕က ဗံုေပၚတင္ၾကသတဲ့
အခ်ိဳ႕က်ေတာ့
ဗံုနဲ႔တေယာ ေရာဖြဲ႕ဂီတကို
ႏွစ္သက္သတဲ့။

အဲဒီလို မဲေဆာက္ရဲ႕
ေတာ္လွန္ေရးမွာ အႏုပညာပါရသတဲ့
ေရတြင္းေလးထဲ ငံု႕ၿပီး
ႏွင္းေရ … လို႔ ေအာ္လိုက္
ေခတ္ကို ကဗ်ာနဲ႔လည္း တုိက္လုိ႔ရတယ္။

အို … မဲေဆာက္
ေဒါနေတာင္ႀကီးကို ေမွာက္လွန္ပစ္မယ့္
မဲေဆာက္။

အို… မဲေဆာက္
ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ေျဗာင္းျပန္လွန္မယ့္
မဲေဆာက္။

အို… မဲေဆာက္
ကမၻာေပၚမွာ
ေက်ာင္းသားအစိုးရဆိုတာ
ဒီမွာပဲ ရွိလာမယ့္ မဲေဆာက္ေပါ့။

မဲေဆာက္ရယ္
ခါးေထာက္မၾကည့္ပါနဲ႕။

လမ္းေလွ်ာက္သင္ခါစ
ကေလးတေယာက္
ထေျမာက္သြားသလုိမ်ိဳး
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ
လဲလိုက္ ထလုိက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။

ေျမြမွန္ရင္
တြင္း၀င္ေျဖာင့္မွာပဲ
အသည္းက ယံုၾကည္ရင္
အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲကို ျမင္ၾကမယ္။

… ညဦးယံ၌ ငိုေၾကြးျခင္းသည္
လာ၍ တည္းခုိ၏
နံနက္ယံ၌ကား
သီခ်င္းဆိုရေသာ အခြင့္ရွိ၏…
မဲေဆာက္ရဲ႕
အခုလက္ငင္းဆိုရမယ့္ သီခ်င္းက
တႏွစ္အတြင္း အႏိုင္တုိက္ေရး
အာဏာသိမ္းပိုက္ေရးေပါ့။

အို … ရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔ …
ျပည္သူ႔အက်ိဳး ေဆာင္ၾက။
ေပျဖစ္ခံရဲ႐ံုသာမက
တူျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္ၾက။

လူထုတုိက္ပြဲ အရွိန္ျမႇင့္ၾက။
ဘံုရန္သူကို ေခ်မႈန္းၾက။

အို… မဲေဆာက္ငဲ့
ေနာက္မက်ေသးပါဘူး။

အုိ… မဲေဆာက္ငဲ့
ဆံုးခန္း မေရာက္ေသးပါဘူး။

အို…မဲေဆာက္ငဲ့
ငွက္ေတးေကာက္ရင္္
ရွင္ျပန္ထေျမာက္ရမွာေပါ့။

ရန္-ငါ မျပတ္လို႕
သံဃာအသတ္ခံရတာ
အို … မဲေဆာက္ရဲ႕
ဒီတခါ
ရန္-ငါ ျပတ္မွ ျဖစ္မယ္။

အေရးအႀကီးဆံုးက
လက္နက္မခ်ေရး
ညီၫြတ္ေရးပဲ။

မဲေဆာက္
မဲေဆာက္
မဲေဆာက္
မဲေဆာက္
အို … မဲေဆာက္
ေနာက္ဆံုးမွာ
ခ်စ္သူကို ပခံုးေပၚတင္ၿပီး
ရွင္ေလာင္းလွည့္သလို
ဗိုလ္၀င္ခံပစ္မယ့္ မဲေဆာက္ရဲ႕။

အစြမ္းကုန္သာ
ဖူးပြင့္လုိက္ပါေတာ့။

ေနာက္ထပ္ ကြန္ျမြန္းတခု
လူထုရင္ခုန္သံ …
ႏုိင္ငံတကာ …။ ။

ေအာင္ေ၀း
(၁၅၊ ၁၂၊ ၀၇)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္မွကူးယူေဖၚျပသည္။

အျပည့္အစံုသို႔...

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြအဖ်က္ခံရတာရဲ့ ေရရွည္အက်ဳိးဆက္မ်ား

သူရိန္ေက်ာ္ေဇာ

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ရက္ရက္စက္စက္ ၀င္အစီးခံရ။ ၿဖိဳခြင္းခံရတာဟာ ျမန္မာ့ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲမွာ လူမႈေရးတည္ၿငိမ္မႈကို တဘက္တလမ္းက ထိန္းေပးေနတဲ့ လူမႈ အေဆာက္အအုံတခု ဖ်က္စီးခံလုိက္ရသလိုဘဲ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ကိုးဆယ္ရာခုိင္ႏႈံး ေလာက္ရွိတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဘုန္းႀကီးေတြဟာ လူထုေပၚမွာေရာ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစုိးရေပၚမွာပါ အတုိင္းအတာတခု တခုအထိ အရွိန္အ၀ါရွိတယ္။ အေနာက္တုိင္းက လစ္ဘရယ္ အယူအဆတခုျဖစ္တဲ့ လူထုကုိယ္စားျပဳ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း (rule of representative government) ဆိုတဲ့ အယူအဆ အသားမက်ေသးတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ အုပ္စိုးသူမ်ားရဲ႕ အာဏာတရား၀င္ မ၀င္ဆုိတာ အဲဒီအုပ္စုိးသူ မင္းမ်ားကို သာသာနာပုိင္မ်ားက ဘယ္လို သေဘာထား သလဲဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ အကဲျဖတ္တာမ်ဳိး ေတြ႔ရတတ္တယ္။

ဒီအခ်က္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံအေၾကာင္း ေလ့လာေနတဲ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပက ေလ့လာသုံးသပ္သူေတြၾကားမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လက္ခံၾကတယ္။ သာသနာကို အလုပ္အေကၽြြးျပဳျခင္း၊ တနည္းအားျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကုိ လုိအပ္တဲ့ အေထာက္အပံ့ေပးျခင္းဟာ အုပ္စုိးသူမ်ားရဲ႕ တာ၀န္တခုဆိုတာ ျမန္မာ လူ႕အဖဲြ႔အစည္းထဲမွာ အစဥ္အဆက္ ခံယူလာတဲ့ အခ်က္တခု ျဖစ္တယ္။ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္ အစိုးရမင္းမ်ားကို ကုိယ့္အရွင္သခင္အျဖစ္ လက္မခံႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းတခုက အဂၤလိပ္ အစိုးရမင္းကို မိစၧာ အယူ၀ါဒကို ကုိးကြယ္သူအျဖစ္ ျမင္ၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္တယ္။ ဆိုေတာ့ လူထုေပၚမွာေရာ၊ အုပ္စုိးသူမ်ားေပၚပါ အရွိန္အ၀ါရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားဟာ လူမႈ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြကို အစုိးရက ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္း လုပ္တာမ်ဳိး မရွိတဲ့ ျမန္မာ့ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမွာ အေရးပါတဲ့ လူမႈ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြကို သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ တဘက္ တလမ္းက ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ အင္မတန္မွ အေရးပါတဲ့ လူမႈေရး အေဆာက္အအုံေတြ ျဖစ္ေနတယ္။

အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈကို တရားလြန္ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းတဲ့အခါ လူတိုင္း လူတန္းေစ့ ေနႏုိင္ေရးအတြက္ လူမႈဖူလုံေရး လုပ္ငန္းေတြကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့အခါ ခ်မ္းသာတဲ့ လူဆီက အခြန္ကို မ်ားမ်ားေကာက္ၿပီး အဲဒီက ေငြေတြကို တဘက္အစြန္းကို ပို႔ေပးတဲ့အလုပ္ကို အစုိးရ ေအဂ်င္စီေတြက လုပ္တယ္။ အဲ့သလို လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္မဲ့ အစိုးရ ေအဂ်င္စီေတြ မရွိတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ လူမႈတည္ၿငိမ္မႈ မၿပိဳပ်က္ေအာင္ ထိန္းေပမဲ့ ပုံသဏၭာန္ တိတိက်က် မဟုတ္တဲ့ လူမႈအဖဲြ႔အစည္းေတြ အားေကာင္းလာတယ္။ အဲ့ဒီ အဖဲြ႔အစည္းေတြထဲမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ ေရွ႕တန္းက ပါ၀င္ေနတယ္။ ပုိက္ဆံရွိတဲ့သူက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွဴလုိက္တဲ့ ပစၥည္းကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက လုိအပ္တဲ့ သူေတြဆီကုိ ျပန္လည္ ျဖန္႔ျဖဴးေပးႏုိင္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူၾကည္ညိဳတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက မရွိဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ေငြလွဴၾကပါ၊ ပညာမသင္ႏုိင္တဲ့ ခေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းေလးစီစဥ္ခ်င္တယ္၊ တတ္ႏုိင္သမွ် ၀ုိင္းၾကပါဆုိၿပီး ေဆာ္ၾသ လုိက္ရင္္ ရပ္ထဲရြာထဲက ေငြေၾကး ေခ်ာင္လည္သူမ်ားဆီက ပုိက္ဆံဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေဆာ္ၾသခ်က္နဲ႔ဘဲ လိုအပ္ေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူေတြ စား၀တ္ေနေရး ပုိပုိၾကပ္တည္းလာတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြရဲ႕ အခန္းကဏၭဟာ ပုိေတာင္မွအေရးပါလာ ပိုေတာင္မွက်ယ္ေျပာလာတယ္။ မရွိဆင္းရဲသားေတြကို ေက်ာင္းမွာ လက္ခံေကၽြးထားတာအျပင္ မူလတန္းေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ေပးတာတို႔၊ ၿမိဳ႔တက္ ေဆးကုတဲ့အခါ တည္းစရာမရွိတဲ့ သူေတြအတြက္ေနရာ ထုိင္ခင္း စီစဥ္ေပးတာမ်ဳိးေတြထိပါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြရဲ႕ လုပ္ႏုိင္ ကုိင္ႏုိင္စြမ္းေတြဟာပုိ က်ယ္ျပန္႔လာတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲကေနစင္ထြက္လာတဲ့ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားစရာ ေလာကဓံေတြကိုလည္း ေရျမႇဳတ္ႀကီးေတြလို ေကာင္းေကာင္းစုပ္ယူႏုိင္တဲ့ လူမႈအဖဲြ႔ အစည္းေတြ ျဖစ္တယ္။ အေနာက္ ႏုိင္ငံေတြမွာလို (counseling) လုပ္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး ဆိုလိုတာက အဆင္မေျပမႈ တခုခုေၾကာင့္ စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနတဲ့ အခါမွာ ကုိယ့္ရဲ႕ႀကဳံေတြ႔ ခံစားခ်က္ကို စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္ကို ရင္ဖြင့္ၿပီး စိတ္သက္သာရာ ရေအာင္ႀကိဳးစားတာမ်ဳိးဟာ ဗမာမွာ မရွိေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ အလားတူ လုပ္ငန္းမ်ဳိးကို လုပ္ေပး ႏုိင္စြမ္း ရွိတယ္။ လုပ္လဲလုပ္ေပးေနတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းေတြျဖစ္တယ္။

ျမန္မာ့ လူေနမႈ စံနစ္ပုံစံမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ကုိယ္ပါ အမွတ္အသားလိုမ်ဳိးလဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ ဘာသာစကားမွာ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ အေငြ႔အသက္ေတြ အမ်ားႀကီး စိမ့္၀င္ေနသလို ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အဆုံးအမကို တဆင့္ခံယူရာ၊ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ သားေတာ္မ်ား အျဖစ္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို လူေတြက ႐ႈျမင္ လက္ခံၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္တယ္။ ဒတ္(ခ်) လူမ်ဳိးမႏုႆေဗဒပညာရွင္ တေယာက္က ျမန္မာတေယာက္ကို ဘာလူမ်ဳိးလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ဳိးလို႔ ေျဖတဲ့အတြက္ အံ့အားသင့္ဘူးေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပဘူးတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ သာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္တာဟာ လူမ်ဳိးေပ်ာက္သလုိ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

တခ်ဳိ႕ေန႔စဥ္ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းတခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြ၊ လုပ္ငန္းကုိင္ငန္းေတြမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ မပတ္သက္လို႔ မရတာေတြ ရွိတယ္။ ဥပမာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ဓေလ့တခုျဖစ္တဲ့ မနက္ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းေလာင္းတာမ်ဳိး၊ အသံမစဲ ပဌာန္းပြဲေတြဟာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကင္းလို႔ မရတဲ့ ကိစၥေတြဘဲ။ က်ေနာ့္ အေမဆို မနက္ဘုန္းႀကီးဆြမ္း မေလာင္းရရင္ တခုခု လုိအပ္ေနသလုိ ခံစားရတယ္လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ တျခား ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားဟာလဲ အလားတူ ခံစားၾကရမွာဘဲ။ ေလာကီသားေတြရဲ႕ ဒါနပါရမီ ျဖည့္ဆည္းရာမွာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံက သံဃာအဖဲြ႔အစည္းဟာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ လုိအပ္ခ်က္၊ ရုပ္၀ထၳဳပစၥည္းေတြ မျပည့္မစုံျဖစ္မႈကေန ေပၚလာတဲ့ အဆင္မေျပမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကဳံေနရသူေတြကို စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေအးၿငိမ္းမႈေပးေနတဲ့ လူမႈ အဖဲြ႔အစည္းႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္။ ခုဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္း ပစ္လုိက္တာဟာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲမွာ သာသနာ့၀န္တင္မက မရွိမျဖစ္ အေရး ပါတဲ့ လူမႈ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြကိုပါ ၀င္ထမ္းေနရတဲ့ လူမႈအဖဲြ႔အစည္းႀကီး တခုလုံးကို တုိက္ခုိက္လုိက္ရာ ေရာက္တယ္။ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဘက္မွာ မဖံြ႔ၿဖိဳးတဲ့ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲက လူေတြကို တတ္အားသေရြ႔ စိတၱသုခ ေပးေနတဲ့ လူမႈအဖဲြ႔အစည္းႀကီး ပ်က္စီးသြားတာဟာ လူေတြကို ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားေစႏုိင္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းမႈရဲ႕ ေရရွည္ အက်ဳိးဆက္ေတြဘဲ။

သူရိန္ေက်ာ္ေဇာ

ကိုစ်ာန္ ဘေလာ့ဂ္မွကူးယူေဖၚျပသည္၊

အျပည့္အစံုသို႔...

Tuesday, December 18, 2007

ကၽြန္ေတာ္တို ့တိုင္းျပည္ရဲ့ေလးစား .. ဂုဏ္ယူရတဲ့ .. သူေတြ.

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္မွကူးယူေဖၚျပသည္။

အျပည့္အစံုသို႔...

Sunday, December 16, 2007

မေျခာက္ေသာ ေသြးႏွင့္ မ်က္ရည္

ေအးခ်မ္းေျမ့ | ဒီဇင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၀၇

အဲဒီေန႔က မိုးမရြာပါ။
စက္တင္ဘာလရဲ႕လကုန္ပိုင္းဆိုေပမယ့္ မိုးသားမိုးရိပ္သိပ္မျမင္ရတာ ေလးငါးရက္ရွိျပီ။ အတိအက်ဆိုရပါက သံဃာေတာ္ ေတြ ကံေဆာင္ပြဲစတင္ကတည္းက မိုးရိပ္တို႔ေလ်ာ့ပါးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိုးရိပ္မျမင္ရေသာ္လည္း က်ဲက်ဲေတာက္ေနပူေန ျခင္းကားမဟုတ္၊ ေနလို႔ထုိင္လို႔ေကာင္း႐ံု မိုးကပ်ပ် ကေလး အံု႔ေနသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပေနေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ သဘာ၀က တမင္ဖန္တီးေပး ထားသလားပင္ ထင္ရ၏။

အဲဒီေန႔ဆိုတာက စက္တင္ဘာ၂၆ ရက္ေန႔ကိုေျပာခ်င္တာျဖစ္သည္။
မနက္ပိုင္းသူ႐ံုးေရာက္ကတည္းက ဟိုနားတိုးတိုး ဒီနားတိုးတိုးႏွင့္ “ဒီေန႔ အေျခအေနမေကာင္းဘူးလို႔ၾကားတယ္” ဆိုသည့္ စကားကိုတေယာက္ တေပါက္ ေျပာေနၾကသည္။ ဘယ္သူမွ အလုပ္ကိုစိတ္မ၀င္စားႏိုင္ၾက၊ အျပင္ထြက္ၾကဖို႔ လူၾကီး အလစ္ကိုေခ်ာင္းေနၾကသည္။ သူတို႔အားလံုး အလုပ္ထဲမွာစိတ္မ၀င္စားႏိုင္ၾကတာ ခုမွမဟုတ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ ေလာက္ကတည္းက ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့လည္းဒီလိုစိတ္၀င္စားႏိုင္ၾကတာ သူတို႔အလုပ္က အစိုးရအလုပ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အစိုးရ၀န္ထမ္း ေတြကေတာ့ ကံေဆာင္ပြဲစတင္ကတည္းက ႐ံုးခ်ိန္အျပင္ထြက္ခြင့္မရၾက၊ အလုပ္မဆင္းလို႔လည္း မရ အလုပ္မဆင္းသူ လက္မွတ္မထိုးသူကိုႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္သူအျဖစ္သတ္မွတ္မည္တဲ့။ သူတို႔ကေတာ့မရ မြန္းတည့္၁၂ နာရီထိုးျပီးဆိုတာနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ေခ်ာင္းၾကျပီ။ ျပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ဖုန္းမ်ားႏွင့္ ဘယ္ေရာက္ေနျပီ ဆိုတာသတင္းေပးၾကသည္။ အနီးဆံုးေနရာ ကသြားေစာင့္ျပီး ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ပါ၀င္ၾကသည္။

သံဃာေတာ္မ်ား၏ ဖိနပ္ဗလာ ေျခေထာက္မ်ားက ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနျပီ။ သူတို႔ေလၽွာက္ခဲ့ေသာ ခရီးအကြာအေ၀း၊ သူတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာရက္မ်ားႏွင့္တြက္ၾကည့္လွ်င္ စိတ္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္သာ ဒီလို ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကည့္ရက္ ေသာဒကာ ဒကာမမ်ားက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀တ္ျဖည့္ၾကသည္။ ၂၄ ရက္ေန႔က သူတို႔အဖဲြ႕ လူအုပ္ၾကီးႏွင့္အတူ လိုက္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကသည္။ မိုင္ေပါင္းဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားေလွ်ာက္ခဲ့သလဲသူတို႔မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီေလာက္ ခရီးအကြာအေ၀းကိုသူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ဆိုလွ်င္ေလွ်ာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္။

“ႏွလံုးစိတ္၀မ္းျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ”ဆိုေသာ အသံကေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ရွိလွသည္။ ေဘးကရပ္ၾကည့္သူ ဘယ္သူမွ မေနႏိုင္ အနည္းဆံုးေတာ့ လက္ခုပ္တီး အားေပးမိၾကသည္ခ်ည္း။ ၂၅ ရက္ေန႕ၾကေတာ့သူတို႔မလိုက္ျဖစ္ၾကေတာ့ ေရသန္႔ဘူးမ်ား
၀ယ္ျပီးေစာင့္ေနၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားလာေတာ့ သူတို႔ေရသန္႔ဘူးမ်ားကပ္လွဴၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားကား ပင္ပမ္းေနေသာ္လည္းႏြမ္းနယ္ခ်င္းမရွိ။ သူတို႔ေဘးက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ားလည္း ေရသန္႔ဘူးမ်ား ကပ္တာေတြ႔႔ရသည္။

မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚမွာ လူအုပ္ၾကီးျဖင့္ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ မဆံုးႏိုင္ေသာ သံဃာတန္း လူတန္းၾကီးကို ေဘးက လူမ်ားက လက္ခ်င္းခ်ိတ္ဆက္ျပီးကာေပးထားသည္။ လက္ခုပ္သံမ်ားက ဟိန္းဟိန္းညံေနသည္။ ဆက္လိုက္သြား ခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔ဆန္စားေနရသည့္ဘ၀ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားေပး႐ံုေပးျပီး ျပန္လာခဲ့ရသည္။

အသံေတြကေတာ့အမ်ိုဳးမ်ိဳး၊ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားတြင္လည္း လူမ်ားက 47 (ေဖာ္တီဆဲဗင္း) ဟုအမည္ေပးထားေသာ သံဃာ့နာယက အဖဲြ႕၀င္ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ မသက္မသာ ႐ုပ္ပံုမ်ားကို အသံတိတ္ ျပသေနသည္။ သူတို႔ဘာေျပာၾကသလဲ ဆိုတာ ဘာမွမလႊင့္၊ ႏိုင္ငံတကာသတင္းတြင္လည္း ျမန္မာသတင္းကၾကီးစိုးေနရာ ျဖတ္ေတာက္လႊင့္ရသျဖင့္ ဘာမွမက်န္ ေတာ့။ လႊင့္စရာမရွိသျဖင့္ မေန႔က တစ္ေန႔က ဟိုးတစ္ေန႔ကသတင္းမ်ား ကိုသာထပ္ခါထပ္ခါလႊင့္ ေနသည္။

၂၅ ရက္ေန႔ညသတင္းမွာေတာ့ ကံေဆာင္ပဲြမရပ္လွ်င္ တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မည္ဆိုသည့္ပံုစံမ်ိဳးေျပာလာသည္။ အဲဒီေန႔ညေနက ၄၆ လမ္းစီးတီးမတ္ နားက အေဆာက္အဦသစ္မေဆာက္ရေသးသည့္ ကြက္လပ္ၾကီးတြင္ စစ္ကားေတြေရာက္ေနျပီ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း ဟိုေနရာ သည္ေနရာေတြမွာလည္း စစ္ကားေတြ စစ္တပ္ေတြျမင္ေန ရသည္။

လူေတြကေတာ့ျမန္မာ့အသံကိုမၾကည့္ၾကေတာ့။ စေလာင္းတပ္ထားသူေတြက CNN, DVB ေတြဖမ္းၾကည့္သည္။ မရွိသူ ေတြက ေရဒီယိုနားေထာင္သည္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖတ္ထားျဖတ္ထား သတင္းေတြကို အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိၾက ၾကားၾကရသည္။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကံေဆာင္ပြဲမွျပန္လာတာႏွင့္ အင္တာနက္ ကေဖးကိုေျပးၾကသည္။ အြန္လိုင္းေပၚမွ ဘေလာ့မ်ားကိုၾကည့္သည္၊ ျဖန္႔သည္၊ အခ်င္းခ်င္း ခ်က္တင္လုပ္ရင္း ေျပာၾကေဆြးေႏြးၾကသည္။

၂၆ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဘေလာ့မ်ား ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မ်ား ဖြင့္မရေတာ့။ ၂၇ ရက္မွာေတာ့ အင္တာနက္လံုး၀မရေတာ့ ဆိုင္မ်ားပါ ပိတ္ထားလိုက္ရသည္။ အင္တာနက္ႏွင့္စီးပြားရွာသူမ်ားဒုကၡေရာက္ရေတာ့သည္။ အားလံုးေရဒီယိုႏွင့္ စေလာင္းကိုအားကိုး ၾကရေတာ့သည္။ ဆိုင္မ်ားတြင္ ေရဒီယိုမ်ားေရာင္းစရာမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပစၥည္းျပတ္ သြားသည္၊ စေလာင္းဆိုင္မ်ား တြင္လည္း ပစၥည္းျပတ္သည္။ စေလာင္းဆင္သူမ်ားလက္မလည္ေအာင္ အလုပ္မ်ား ကုန္သည္။ သတင္းငတ္ေနသည့္ လူမ်ားက အျပင္းအထန္ အားေပးၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အဲဒီေန႔က ခါတိုင္းလိုပင္မိုးမရြာ ေနကလည္းအရမ္းမပူ ေနထိုင္ေကာင္း႐ံု အေနအထားေလး။ မနက္၁၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာေတာ့ ဖုန္း၀င္လာသည္ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ႐ိုက္ေနၾကျပီတဲ့။ ဆူးေလဘုရားကိုလည္း ၀ိုင္းထားျပီလို႔ၾကားသည္။ ႐ံုးေပၚကဆင္းျပီး ဆူးေလေစတီနားေျပးသြားမိသည္။ စစ္သားေတြက သံခေမာက္ ေပၚမွာ အနီေရာင္ပတ္ႏွင့္ တခါမွမျမင္ဘူး သည့္ပံုစံ။ လူေတြကသူတို႔ကို ေမ်ာက္ပြဲၾကည့္သလို၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾက သည္။ ဘယ္သူကမွေတာ့ ပစ္လိမ့္မည္ဟုမထင္ အထူးသျဖင့္ ၈၈ ကိုမမီလိုက္သည့္ ကေလးမ်ားကတကယ္ ပစ္မည္ မထင္။ သူတို႔လို ၃၀ေက်ာ္အထက္ပိုင္းလူလတ္ပိုင္း ေတြကေတာ့ သိပ္ေလွ်ာ့မတြက္ရဲ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့လည္းမေၾကာက္မိ။ သံဃာေတြကို႐ိုက္ေနျပီဆိုသည့္သတင္း ကလည္း ၾကားထားေတာ့ စိတ္ေတြက တင္းမာခက္ထန္ေနသည္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲဲဘယ္သူမွထင္မွတ္မထားတာ စျဖစ္သည္။ ၾကည့္ေနေသာလူတခ်ိဳ႕က စစ္သားေတြကို ထိုင္ ကန္ေတာ့ျပီး “မလုပ္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ သံဃာေတြကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔ေတာ့”ဆိုျပီးေျပာခ်ိန္ ႏွင့္တျပိဳင္တည္းလုိလို မိုးက တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းထခ်ိန္းေတာ့ သည္။ မိုးခ်ိန္းသံၾကားသည္ႏွင့္လူမ်ားက တိုင္ပင္မထားဘဲ လက္ခုပ္မ်ားထတီးရာ မခံစားႏိုင္ေတာ့ေသာစစ္သားမ်ားက မည္းမည္းျမင္ရာပစ္ေတာ့သည္။ သူတို႔ေရွ႕တင္လူတစ္ေယာက္ လဲက် သြားေတာ့မွ တကယ္ပစ္တာဆုိေသာ အသိစိတ္ျဖင့္ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းမၾကီးအတိုင္းဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါး တသားတည္းက်ေအာင္ေျပးမိေတာ့သည္။

ဘယ္သူက်န္ခဲ့သလဲ ဘယ္သူထိသြားလဲ မသိ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဘာျဖစ္ေနျပီလဲမသိေအာင္ စြတ္ရြတ္ ေျပးမိေျပးရာ ေျပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔႐ံုးခန္းတည္ရာေရာက္မွ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ ႐ံုးေအာက္ကိုမေရာက္ခင္ သူတို႔႐ံုးေအာက္ စတိုးဆိုင္က အေရာင္းစာေရးမေလးႏွင့္ဆံုသည္။ ေမာၾကီးပမ္းၾကီးေျပးလာျပီး သူ႔ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ အေၾကာက္လြန္ကာေခြ ေခါက္လဲက်သြားသည္။ ႏွာႏွပ္ေပးျပီးသတိျပန္ရသည္အထိ အေၾကာက္ ေျပေသးပံုမေပၚ။ သူ႔အနားက ေသနတ္က်ည္ဆံ မ်ားျဖတ္သြားသည္တဲ့။

တာေမြဘက္ကျပန္လာသည့္သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔ အေတြ႕အၾကံဳကို ေျပာျပသည္။“လူအုပ္ၾကီးနဲ႔အတူ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ၊ အဲဒီလမ္းၾကီးတစ္လမ္းလံုးအျပည့္ပဲ၊ စစ္ကားအဲဒီလမ္းထဲ၀င္လို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ လူေတြကလည္း အရမ္းညီတယ္၊ ကန္ေတာ္ေလးဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အစၥလာမ္ရပ္ကြက္ ေလ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာသာကြဲဆိုတာမရွိေတာ့ဘူး၊ အားလံုးအတူတူပဲ ျဖစ္သြားတာ၊ တေယာက္ကို တေယာက္ ကူညီဖို႔ဆိုတာပဲသိေတာ့တာ”ဟု သူက ေျပာသည္။

အဲဒီလူအုပ္ၾကီးက ခဏေနေတာ့ ျမိဳ႕ထဲဘက္အေနာ္ရထာလမ္းတေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာတာေတြ႔လိုက္ရသည္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တကမၻာလံုးကသိျပီးျဖစ္ေသာ မတရား တဘက္သက္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ ဖမ္းဆီးမႈၾကီးမ်ား ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ျပန္လည္းမေျပာခ်င္ ျပန္လည္းမၾကားခ်င္ေတာ့ပါ။

၂၇ ရက္ေန႔ကဆို တရားလက္လြတ္ကိစၥမ်ားေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားသည္။ တာေမြဘက္ကို မသြားမျဖစ္သြားရလို႔ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္တာေတြၾကားျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ လူအုပ္ၾကီးက ခါတိုင္းလိုပဲ ေရႊဂံုတိုင္ဘက္ကေလွ်ာက္ လာရာ တာေမြ ေစ်းနား တြင္ စစ္တပ္ႏွင့္ထိပ္တိုက္တိုး၍ ေတြ႕ရာပစ္ျပီးလူစုခြဲရာ လြတ္ရာကၽြတ္ရာထြက္ေျပးၾက ရသည္။ အနီးနားကမၾကည့္ရဲ
ေ၀းေ၀းကလွမ္းၾကည့္ရသည္။

သူတို႔အသက္ကိုေတာ့ သူတို႔ကႏွေမ်ာတတ္သား၊ စစ္သားက ပစ္တာကို ရဲက ကာေပးထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ေသနတ္ကို အံတုႏိုင္သည့္လက္နက္ လူထုဆီမွာမရွိ။ လဲက်သြားသူထဲမွာ မိန္းမေတြ ကေလးေတြပါသည္။ အခ်ိန္က အထက္တန္း ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လဲသြားသူကိုဘယ္သူမွသြားမဆြဲရဲ၊ ဒီတိုင္းအေ၀းက ၾကည့္ေနၾကရသည္။ ေက်ာက္ေျမာင္းက အစ္ကိုအိမ္မွာ သူထိုင္ေနစဥ္မွာပင္ ရယက လူၾကီးေရာက္လာသည္။ သီတာလမ္းမွာငွားေနေသာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား တဦးေသသြားသည္တဲ့။ အဲဒီေက်ာင္းသားက တိုက္ခန္းတြင္ တဦးတည္းငွားေနတာျဖစ္သည္။ သူ႔မိသားစုက စစ္ေတြက ဆိုတာပဲသိသည္တဲ့။ ဘယ္သူမွသူ႕မိဘမ်ား၏လိပ္စာ ကို မေျပာႏိုင္ၾက။

ခဏေနလို႔အားလံုးျငိမ္သြားမွ လမ္းမၾကီးဘက္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ပစ္လို႔ထြက္ေျပးရင္း ၾကံဳရာအိမ္ထဲ၀င္ေျပးရာ အိမ္ရွင္မ်ား ကိုပါ ဖမ္းေခၚသြားသည္ဟုၾကားရသည္။ အခြန္လြတ္ေစ်းနားက သံခ်ည္သံေကြးဆိုင္တဆိုင္ဆိုလ်ွင္ အေပၚထပ္တက္ ဖုန္းဆက္ေနသူ ဆိုင္ရွင္မွလြဲျပီးတဆိုင္လံုးကိုဖမ္းေခၚသြားသည္။ တခ်ိဳ႕ အိမ္ထဲထိုင္ထမင္းစား ေနသူကိုပါ ဆြဲေခၚသြား သည္တဲ့။ ၾကားရတာ နည္းနည္းမွ စိတ္သက္သာဖြယ္ရာမရွိ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၇ ရက္ေန႔ အဖမ္းခံခဲ့ရသူမ်ားထဲတြင္ အသိကေလးတေယာက္ ပါသြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီး သူျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ရွာေဖြဖို႔ကူညီေပးခဲ့ရသည္။ ေရေ၀းသုသာန္ မီးသၿဂႌဳဟ္စက္လည္းေရာက္သည္။ က်ိဳက္ကၠဆံကြင္းလည္းေရာက္ သည္။ ေဆး႐ံုၾကီးလည္းေရာက္သည္။ ေဆး႐ံုၾကီးရင္ခြဲ႐ံုတြင္ အပစ္ခံရျပီးေသဆံုးသြားသူ တေယာက္၏ မိသားတစုႏွင့္ ဆုံသည္၊ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနသည့္ ေသဆံုးသူ ေကာင္ေလး၏ အစ္ကိုျဖစ္သူ မ်က္ႏွာကို မ်က္စိထဲကေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထြက္၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ နာၾကည္းျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ခံျပင္းျခင္းတို႔ ေရာယွက္ ထားေသာမ်က္ႏွာ။ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ဆုပ္ ထားျပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေသာ အျဖစ္။ သူ႔ညီေသသြားျပီဆိုတာ ဓာတ္ပံုျမင္ရေသာေၾကာင့္သာသိရရွာသည္။ ႐ုပ္အေလာင္း ကိုျမင္ရတာမဟုတ္။ သၿဂႌဳဟ္ခြင့္လည္းမရ။

ေရေ၀းေရာက္ေတာ့ အေစာင့္စစ္သားက ေသဆံုးသူမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားထုတ္ျပသည္ ဓာတ္ပံုက၁၀ပံုသာ။ မ်က္ႏွာမ်ားသာ ျမင္ရသည္။ ထိုေကာင္ေလးမပါ။ ေသဆံုးသူ ဒီထက္မကမွန္းေတာ့သိသည္။ သို႔ေသာ္ေမးလို႔ ကလည္းမရေတာ့ ျပန္လာခဲ့ ရသည္။ က်ိဳက္ကၠဆံေရာက္ေတာ့ စစ္သားေတြေသနတ္ႏွင့္၀ိုင္းခ်ိန္တာ ခံရေသး သည္။ အဲဒီမွာလည္း ဘာမွေမးလို႔မရ။ ေနာက္ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္မွာလို႔ၾကားသည္။ တလေလာက္ၾကာေတာ့ မွ လြတ္လာသည္။ သူ႔အစ္ကိုကေတာ့ ပိုက္ဆံ က်ပ္သံုးသိန္းေလာက္ ကုန္သြားသည္ဟုဆိုသည္။ ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္းခြံ႕ရသည္တဲ့။ ညီျဖစ္သူကိုဘယ္သူႏွင့္မွ ေပးမေတြ႕ဘဲ အမ်ိဳးမ်ားရွိရာရြာသို႔ ပို႔ထားလိုက္သည္။ မေသတာကိုပဲေက်းဇူးတင္လွျပီတဲ့။

မေမ့ႏိုင္ပါ။
ေမ့လည္းမေမ့သင့္ဟုထင္သည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ စစ္တလင္း လိုျဖစ္ေနသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္စစ္ကားမ်ား စစ္သားမ်ားသာျမင္ေနရသည္။ လူအားလံုးက်ီးလန္႔စာ စားျဖစ္ေနသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားက သူတို႔ အလုပ္မ်ားကို မရပ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္သာဆင္းေပး ေနၾကရသည္။ ဘယ္ေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ တထိတ္ထိတ္ စိုးရိမ္ေနၾကရသည္။

စစ္သားမ်ားကိုမုန္းတီးစက္စုပ္စြာၾကည့္႐ံု၊ စစ္အစိုးရကိုနာၾကည္း႐ံုသာ တတ္ႏိုင္ေသာ ျပည္သူလူထုကား သနားစရာ ေကာင္းလွသည္။ အ႐ုဏ္တက္ ဆြမ္းေလာင္းခ်ိန္ အရင္လို သံဃာမ်ားတန္းစီ မၾကြလာေတာ့ဘဲ ကိုရင္ေလးတပါးႏွစ္ပါးႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလး ေလာက္သာၾကြလာသျဖင့္ အမယ္ၾကီးမ်ားမ်က္ရည္လည္ရႊဲ ငိုပြဲ ဆင္ၾကရသည္။

အျဖစ္က ဂ်ပန္ေခတ္ ဖက္ဆစ္ေခတ္ကို႐ိုက္ျပထားေသာ ဗီဒီယိုကားၾကည့္ေနရသလို။ သို႔ေသာ္ ဒါ႐ုပ္ရွင္မဟုတ္ ေကာလာ ဟလလည္းမဟုတ္။ တကယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတြ႔စစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ရင္ထဲမွာသိမ္းထားခဲ့သည္။

တခုေတာ့ေက်နပ္မိသည္။ ၈၈ အေၾကာင္းလံုး၀မသိခဲ့ေသာ သိဖို႔လည္းမၾကိဳးစားခဲ့ေသာ ယေန႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တပ္လွန္႔ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တူသည္။ အားလံုးတသားတည္းျပန္ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။

ထုိသို႔ေသာ ေသြးႏွင့္ မ်က္ရည္ဆိုသည္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခာက္သြား႐ိုးထံုးစံမရွိဆိုတာ သူတို႔သိသြားျပီ။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ သူ ေက်နပ္မိပါသည္။ ။

ဧရာ၀တီအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွကူးယူေဖၚျပသည္။

အျပည့္အစံုသို႔...

တုတ္႐ိုက္ သင္တန္းေတြ ေပးေနၿပီ

ၾကည္ေ၀ | ဒီဇင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၀၇

စစ္အစိုးရက လူထုဆႏၵျပပြဲထပ္မံျဖစ္ပြားလာလွ်င္ ႏွိမ္နွင္းရန္အတြက္ အဓိကရုန္းႏိွမ္နင္းေရး တုတ္ရိုက္ သင္တန္းကို သက္ဆိုင္ရာျမိဳ႕နယ္ အသီးသီးရွိ အားကစားကြင္းမ်ားတြင္ ပို႕ခ်လ်ွက္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

အဆိုပါ တုတ္ရိုက္သင္တန္းအား ျမိဳ႕နယ္အသီးသီးတြင္ရွိေသာ ရပ္ကြက္မ်ားအတြင္းမွွ ပညာတတ္ ရယကဥကၠဌ ျဖစ္ေစ၊ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္ေစ တဦး မျဖစ္မေန တက္ၾကရၿပီး ရပ္ကြက္တြင္းရွိ ၾကံ့ခိုင္ဖြံ႕ျဖိဳးေရး အသင္း၀င္မ်ား၊ စြမ္းအားရွင္မ်ား၊ မီးသတ္မ်ား၊ စည္ပင္သာယာ ၀န္ထမ္းမ်ားအျပင္၊ စက္တင္ဘာလ ေနာက္ပိုင္းက အသစ္ဖြဲ႕စည္းေပးလိုက္ေသာ ရပ္ကြက္ လူငယ္အဖြဲ႕မ်ားလည္း မျဖစ္မေနတက္ၾကရေၾကာင္း သင္တန္းတက္ေနသူမ်ားက ေျပာျပၾကသည္။

“အေျခခံစစ္ပညာက စၿပီးသင္ရတယ္၊ ျပီးေတာ့ လူအုပ္ကို ဘယ္လိုလူစု ခြဲရမယ္္၊ ဘယ္လုိရိုက္မယ္ဆိုတာေတြကို သင္ေပး တယ္၊ အဓိကကေတာ့ ဆႏၵျပပြဲကလူေတြကို ဘယ္လိုနွိမ္နင္းမယ္ဆိုတာ စနစ္တက် ျဖိဳခြဲတတ္ေအာင္ သင္ေပးတဲ့ သင္တန္း ပါ၊ တပ္ၾကပ္ၾကီးေတြက သင္ေပးပါတယ္”ဟု သင္တန္းတက္ေနေသာ ေတာင္ဒဂံုတြင္ ေနထိုင္သည့္ စြမ္းအားရွင္တဦးက ေျပာျပသည္။

ထိုသင္တန္း တက္ေရာက္သူမ်ားအား ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ ေပးျခင္းမရွိေသာ္လည္း ေလ့က်င့္ရာတြင္ ၀တ္ရမည့္ ေဘာင္းဘီ ႏွင့္ ေလ့က်င့္ရာတြင္ အသံုးျပဳရန္အတြက္ ၀ါးဆစ္တုတ္မ်ား ထုတ္ေပးထားသည္ဟု သူက ဆိုသည္။

“ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ လူေတြကိုရိုက္ဖို႕ ေလ့က်င့္ေပးေနတဲ့ သင္တန္းပဲ၊ စာရင္းပါျပီး သင္တန္းမတက္ခဲ့ရင္ မွတ္တမ္းတင္ခံ ရတယ္၊ ရာထူးမတက္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါေၾကာင့္တက္ေနရတာပဲ”ဟု က်ိဳကၠဆံကြင္းတြင္ သင္တန္းတက္ေနေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ စည္ပင္သာယာ ၀န္ထမ္းတဦးက ဆိုသည္။

သင္တန္းခ်ိန္မွာ ညေန ၂ နာရီမွ ၄ နာရီထိျဖစ္ျပီး သင္တန္းကာလမွာ ၂ လျဖစ္ေၾကာင္း သင္တန္းဆရာမွာ စစ္တပ္ထဲမွ တပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ျပီး ရဲဘက္ဆိုင္ရာမွ ဒုရဲအုပ္အဆင့္ရွိသူမ်ားလည္း ႀကီးၾကပ္ေရးတြင္ပါ၀င္ သင္ၾကားေပးေၾကာင္း သင္တန္းတက္ေနသူမ်ားက ေျပာျပသည္။

“ရန္ကုန္တိုင္းက ျမိဳ႕နယ္ေတြကို သင္တန္းစေပးတာကေတာ့ ေအာက္တိုဘာ လဆန္းပိုင္းကတည္းကပါ၊ သူ႕ၿမိဳ႕နယ္နဲ႕သူ အသုတ္လိုက္ေပါ့၊ ၀န္ထမ္းေတြကိုေတာ့ ႏို၀င္ဘာလ ဆန္းက စျပီးေပးတယ္၊ တျခား ၀န္ထမ္းေတြကိုလည္း ဆက္တိုက္ေပး သြားဖို႕ အစီအစဥ္ရွိပံုရပါတယ္”ဟု အဆိုပါသင္တန္းကို ၾကီးၾကပ္ေနရေသာ သင္တန္းၾကီးၾကပ္ေရးမွဴး တဦးက ေျပာသည္။

ပဲခူးတိုင္း ႀကံ့ဖြံ႕အသင္း၀င္တဦးကလည္း “ဒီမွာစတက္ေနရတာက ရယကေတြ၊ ႀကံ့ဖြံ႕ေတြနဲ႕ စြမ္းအားရွင္ေတြပဲ၊ ၀န္ထမ္း ေတြေတာ့ မပါေသးဘူး၊ တရပ္ကြက္ကို ရယက တဦး၊ ႀက့ံဖြံထဲက အနည္းဆံုး ၃ ဦး၊ စြမ္းအားရွင္ ၃ ဦးနဲ႔ မီးသတ္၀န္ထမ္း ေတြ မျဖစ္မေန တက္ခိုင္းတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္းရွိ ျမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္သာမက တျခားျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းတခ်ိဳ႕တြင္လည္း အဆိုပါ သင္တန္းကို ႏို၀င္ဘာလ တတိယပတ္မွ စတင္ကာ သင္ၾကားေပးလ်က္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

ဧရာ၀တီအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွကူးယူေဖၚျပသည္။

အျပည့္အစံုသို႔...

နအဖ .. ေရ .. ဒီလူေတြေရးတဲ့အေျခခံရမယ့္မူေတြ .. တိုင္းျပည္ကိုအက်ဳိးျပဳမွာလား ...

အျပည့္အစံုသို႔...

Thursday, December 13, 2007

စဥ္းစားၾကည့္ၾကဗ်ဳိ ့ ....

အျပည့္အစံုသို႔...

Wednesday, December 12, 2007

ျမန္မာသတင္းသမဂၢမွဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံကိုဂုဏ္ျပဳ

အျပည့္အစံုသို႔...

Saturday, December 8, 2007

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရႊအျပင္းအထန္နာမက်န္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့- ေကာလဟလ - ဟာကံထိုက္ေနတာမ်ားလား

Rumors Say Than Shwe is Ill—Bad Karma?
By Wai Moe
December 7, 2007
Email Article
Print Article

Rumors are spreading within Burma and as far abroad as Singapore that the health of junta chief Snr-Gen Than Shwe is deteriorating, with many people suggesting he’s experiencing bad karma because of his brutal crackdown on peacefully demonstrating monks in September.

[Photo: Reuters]

The rumors appear to have originated with Tatmadaw soldiers whose menial duties bring them into close contact with the 74-year-old general. From there, reports of his failing health reached higher ranking officers.

They broke surface on Thursday after Than Shwe met a Chinese official who reportedly urged him to adopt reforms in order to improve the country’s economy. The general was reported to be suffering strain and “psychological problems.”

An earlier meeting with a visitor from Beijing, a Chinese deputy foreign minister, was also followed by a bout of ill health, ascribed by military sources to stress. The Chinese minister was believed to have urged Than Shwe to speed up work on the seven-step road map to democracy.

One source told The Irrawaddy that Than Shwe had been depressed by a report by the head of the United Nations Development Programme in Burma, Charles Petrie, who was expelled from Burma recently. The report highlighted the junta’s economic failures and mismanagement.

Rumors of Than Shwe’s ill health also circulated among Burmese living in Singapore, where members of the junta usually seek medical attention. Despite his reluctance to leave the country, for fear of a coup in his absence, Than Shwe traveled to Singapore in January this year for treatment at Singapore General Hospital.

Than Shwe was in the hospital for about one week, but he reportedly rejected advice to undergo surgery for a life-threatening condition, saying he wanted first of all to consult his chief astrologer. He was said to be suffering from hypertension and diabetes.

Many Burmese say Than Shwe’s health problems are bad karma because of his suppression of the monks’ demonstrations. They point to the precedent of Snr-Gen Saw Maung, regime head and commander-in-chief of the Tatmadaw from 1988 to 1992, who launched a crackdown on a monks’ boycott in 1990.

He subsequently fell ill—many say with psychological problems—and was replaced by Than Shwe in 1992. Two years later, Saw Maung died.

“Now it’s Than Shwe’s turn,” said one Buddhist resident of Rangoon. “He is responsible for the deaths of monks and has earned bad karma. His end could come very soon.”