မေျခာက္ေသာ ေသြးႏွင့္ မ်က္ရည္

ေအးခ်မ္းေျမ့ | ဒီဇင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၀၇

အဲဒီေန႔က မိုးမရြာပါ။
စက္တင္ဘာလရဲ႕လကုန္ပိုင္းဆိုေပမယ့္ မိုးသားမိုးရိပ္သိပ္မျမင္ရတာ ေလးငါးရက္ရွိျပီ။ အတိအက်ဆိုရပါက သံဃာေတာ္ ေတြ ကံေဆာင္ပြဲစတင္ကတည္းက မိုးရိပ္တို႔ေလ်ာ့ပါးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိုးရိပ္မျမင္ရေသာ္လည္း က်ဲက်ဲေတာက္ေနပူေန ျခင္းကားမဟုတ္၊ ေနလို႔ထုိင္လို႔ေကာင္း႐ံု မိုးကပ်ပ် ကေလး အံု႔ေနသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပေနေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ သဘာ၀က တမင္ဖန္တီးေပး ထားသလားပင္ ထင္ရ၏။

အဲဒီေန႔ဆိုတာက စက္တင္ဘာ၂၆ ရက္ေန႔ကိုေျပာခ်င္တာျဖစ္သည္။
မနက္ပိုင္းသူ႐ံုးေရာက္ကတည္းက ဟိုနားတိုးတိုး ဒီနားတိုးတိုးႏွင့္ “ဒီေန႔ အေျခအေနမေကာင္းဘူးလို႔ၾကားတယ္” ဆိုသည့္ စကားကိုတေယာက္ တေပါက္ ေျပာေနၾကသည္။ ဘယ္သူမွ အလုပ္ကိုစိတ္မ၀င္စားႏိုင္ၾက၊ အျပင္ထြက္ၾကဖို႔ လူၾကီး အလစ္ကိုေခ်ာင္းေနၾကသည္။ သူတို႔အားလံုး အလုပ္ထဲမွာစိတ္မ၀င္စားႏိုင္ၾကတာ ခုမွမဟုတ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ ေလာက္ကတည္းက ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့လည္းဒီလိုစိတ္၀င္စားႏိုင္ၾကတာ သူတို႔အလုပ္က အစိုးရအလုပ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အစိုးရ၀န္ထမ္း ေတြကေတာ့ ကံေဆာင္ပြဲစတင္ကတည္းက ႐ံုးခ်ိန္အျပင္ထြက္ခြင့္မရၾက၊ အလုပ္မဆင္းလို႔လည္း မရ အလုပ္မဆင္းသူ လက္မွတ္မထိုးသူကိုႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္သူအျဖစ္သတ္မွတ္မည္တဲ့။ သူတို႔ကေတာ့မရ မြန္းတည့္၁၂ နာရီထိုးျပီးဆိုတာနဲ႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ေခ်ာင္းၾကျပီ။ ျပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ဖုန္းမ်ားႏွင့္ ဘယ္ေရာက္ေနျပီ ဆိုတာသတင္းေပးၾကသည္။ အနီးဆံုးေနရာ ကသြားေစာင့္ျပီး ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ ပါ၀င္ၾကသည္။

သံဃာေတာ္မ်ား၏ ဖိနပ္ဗလာ ေျခေထာက္မ်ားက ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနျပီ။ သူတို႔ေလၽွာက္ခဲ့ေသာ ခရီးအကြာအေ၀း၊ သူတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာရက္မ်ားႏွင့္တြက္ၾကည့္လွ်င္ စိတ္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္သာ ဒီလို ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကည့္ရက္ ေသာဒကာ ဒကာမမ်ားက တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀တ္ျဖည့္ၾကသည္။ ၂၄ ရက္ေန႔က သူတို႔အဖဲြ႕ လူအုပ္ၾကီးႏွင့္အတူ လိုက္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကသည္။ မိုင္ေပါင္းဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားေလွ်ာက္ခဲ့သလဲသူတို႔မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီေလာက္ ခရီးအကြာအေ၀းကိုသူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ဆိုလွ်င္ေလွ်ာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္။

“ႏွလံုးစိတ္၀မ္းျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ”ဆိုေသာ အသံကေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ရွိလွသည္။ ေဘးကရပ္ၾကည့္သူ ဘယ္သူမွ မေနႏိုင္ အနည္းဆံုးေတာ့ လက္ခုပ္တီး အားေပးမိၾကသည္ခ်ည္း။ ၂၅ ရက္ေန႕ၾကေတာ့သူတို႔မလိုက္ျဖစ္ၾကေတာ့ ေရသန္႔ဘူးမ်ား
၀ယ္ျပီးေစာင့္ေနၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားလာေတာ့ သူတို႔ေရသန္႔ဘူးမ်ားကပ္လွဴၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားကား ပင္ပမ္းေနေသာ္လည္းႏြမ္းနယ္ခ်င္းမရွိ။ သူတို႔ေဘးက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ားလည္း ေရသန္႔ဘူးမ်ား ကပ္တာေတြ႔႔ရသည္။

မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚမွာ လူအုပ္ၾကီးျဖင့္ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ မဆံုးႏိုင္ေသာ သံဃာတန္း လူတန္းၾကီးကို ေဘးက လူမ်ားက လက္ခ်င္းခ်ိတ္ဆက္ျပီးကာေပးထားသည္။ လက္ခုပ္သံမ်ားက ဟိန္းဟိန္းညံေနသည္။ ဆက္လိုက္သြား ခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔ဆန္စားေနရသည့္ဘ၀ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားေပး႐ံုေပးျပီး ျပန္လာခဲ့ရသည္။


အသံေတြကေတာ့အမ်ိုဳးမ်ိဳး၊ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားတြင္လည္း လူမ်ားက 47 (ေဖာ္တီဆဲဗင္း) ဟုအမည္ေပးထားေသာ သံဃာ့နာယက အဖဲြ႕၀င္ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ မသက္မသာ ႐ုပ္ပံုမ်ားကို အသံတိတ္ ျပသေနသည္။ သူတို႔ဘာေျပာၾကသလဲ ဆိုတာ ဘာမွမလႊင့္၊ ႏိုင္ငံတကာသတင္းတြင္လည္း ျမန္မာသတင္းကၾကီးစိုးေနရာ ျဖတ္ေတာက္လႊင့္ရသျဖင့္ ဘာမွမက်န္ ေတာ့။ လႊင့္စရာမရွိသျဖင့္ မေန႔က တစ္ေန႔က ဟိုးတစ္ေန႔ကသတင္းမ်ား ကိုသာထပ္ခါထပ္ခါလႊင့္ ေနသည္။

၂၅ ရက္ေန႔ညသတင္းမွာေတာ့ ကံေဆာင္ပဲြမရပ္လွ်င္ တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မည္ဆိုသည့္ပံုစံမ်ိဳးေျပာလာသည္။ အဲဒီေန႔ညေနက ၄၆ လမ္းစီးတီးမတ္ နားက အေဆာက္အဦသစ္မေဆာက္ရေသးသည့္ ကြက္လပ္ၾကီးတြင္ စစ္ကားေတြေရာက္ေနျပီ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း ဟိုေနရာ သည္ေနရာေတြမွာလည္း စစ္ကားေတြ စစ္တပ္ေတြျမင္ေန ရသည္။

လူေတြကေတာ့ျမန္မာ့အသံကိုမၾကည့္ၾကေတာ့။ စေလာင္းတပ္ထားသူေတြက CNN, DVB ေတြဖမ္းၾကည့္သည္။ မရွိသူ ေတြက ေရဒီယိုနားေထာင္သည္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖတ္ထားျဖတ္ထား သတင္းေတြကို အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိၾက ၾကားၾကရသည္။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကံေဆာင္ပြဲမွျပန္လာတာႏွင့္ အင္တာနက္ ကေဖးကိုေျပးၾကသည္။ အြန္လိုင္းေပၚမွ ဘေလာ့မ်ားကိုၾကည့္သည္၊ ျဖန္႔သည္၊ အခ်င္းခ်င္း ခ်က္တင္လုပ္ရင္း ေျပာၾကေဆြးေႏြးၾကသည္။

၂၆ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဘေလာ့မ်ား ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မ်ား ဖြင့္မရေတာ့။ ၂၇ ရက္မွာေတာ့ အင္တာနက္လံုး၀မရေတာ့ ဆိုင္မ်ားပါ ပိတ္ထားလိုက္ရသည္။ အင္တာနက္ႏွင့္စီးပြားရွာသူမ်ားဒုကၡေရာက္ရေတာ့သည္။ အားလံုးေရဒီယိုႏွင့္ စေလာင္းကိုအားကိုး ၾကရေတာ့သည္။ ဆိုင္မ်ားတြင္ ေရဒီယိုမ်ားေရာင္းစရာမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပစၥည္းျပတ္ သြားသည္၊ စေလာင္းဆိုင္မ်ား တြင္လည္း ပစၥည္းျပတ္သည္။ စေလာင္းဆင္သူမ်ားလက္မလည္ေအာင္ အလုပ္မ်ား ကုန္သည္။ သတင္းငတ္ေနသည့္ လူမ်ားက အျပင္းအထန္ အားေပးၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အဲဒီေန႔က ခါတိုင္းလိုပင္မိုးမရြာ ေနကလည္းအရမ္းမပူ ေနထိုင္ေကာင္း႐ံု အေနအထားေလး။ မနက္၁၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္မွာေတာ့ ဖုန္း၀င္လာသည္ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ႐ိုက္ေနၾကျပီတဲ့။ ဆူးေလဘုရားကိုလည္း ၀ိုင္းထားျပီလို႔ၾကားသည္။ ႐ံုးေပၚကဆင္းျပီး ဆူးေလေစတီနားေျပးသြားမိသည္။ စစ္သားေတြက သံခေမာက္ ေပၚမွာ အနီေရာင္ပတ္ႏွင့္ တခါမွမျမင္ဘူး သည့္ပံုစံ။ လူေတြကသူတို႔ကို ေမ်ာက္ပြဲၾကည့္သလို၀ိုင္းၾကည့္ ေနၾက သည္။ ဘယ္သူကမွေတာ့ ပစ္လိမ့္မည္ဟုမထင္ အထူးသျဖင့္ ၈၈ ကိုမမီလိုက္သည့္ ကေလးမ်ားကတကယ္ ပစ္မည္ မထင္။ သူတို႔လို ၃၀ေက်ာ္အထက္ပိုင္းလူလတ္ပိုင္း ေတြကေတာ့ သိပ္ေလွ်ာ့မတြက္ရဲ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့လည္းမေၾကာက္မိ။ သံဃာေတြကို႐ိုက္ေနျပီဆိုသည့္သတင္း ကလည္း ၾကားထားေတာ့ စိတ္ေတြက တင္းမာခက္ထန္ေနသည္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲဲဘယ္သူမွထင္မွတ္မထားတာ စျဖစ္သည္။ ၾကည့္ေနေသာလူတခ်ိဳ႕က စစ္သားေတြကို ထိုင္ ကန္ေတာ့ျပီး “မလုပ္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ သံဃာေတြကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔ေတာ့”ဆိုျပီးေျပာခ်ိန္ ႏွင့္တျပိဳင္တည္းလုိလို မိုးက တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းထခ်ိန္းေတာ့ သည္။ မိုးခ်ိန္းသံၾကားသည္ႏွင့္လူမ်ားက တိုင္ပင္မထားဘဲ လက္ခုပ္မ်ားထတီးရာ မခံစားႏိုင္ေတာ့ေသာစစ္သားမ်ားက မည္းမည္းျမင္ရာပစ္ေတာ့သည္။ သူတို႔ေရွ႕တင္လူတစ္ေယာက္ လဲက် သြားေတာ့မွ တကယ္ပစ္တာဆုိေသာ အသိစိတ္ျဖင့္ မဟာဗႏၶဳလ လမ္းမၾကီးအတိုင္းဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါး တသားတည္းက်ေအာင္ေျပးမိေတာ့သည္။

ဘယ္သူက်န္ခဲ့သလဲ ဘယ္သူထိသြားလဲ မသိ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဘာျဖစ္ေနျပီလဲမသိေအာင္ စြတ္ရြတ္ ေျပးမိေျပးရာ ေျပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔႐ံုးခန္းတည္ရာေရာက္မွ ဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ ႐ံုးေအာက္ကိုမေရာက္ခင္ သူတို႔႐ံုးေအာက္ စတိုးဆိုင္က အေရာင္းစာေရးမေလးႏွင့္ဆံုသည္။ ေမာၾကီးပမ္းၾကီးေျပးလာျပီး သူ႔ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ အေၾကာက္လြန္ကာေခြ ေခါက္လဲက်သြားသည္။ ႏွာႏွပ္ေပးျပီးသတိျပန္ရသည္အထိ အေၾကာက္ ေျပေသးပံုမေပၚ။ သူ႔အနားက ေသနတ္က်ည္ဆံ မ်ားျဖတ္သြားသည္တဲ့။

တာေမြဘက္ကျပန္လာသည့္သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔ အေတြ႕အၾကံဳကို ေျပာျပသည္။“လူအုပ္ၾကီးနဲ႔အတူ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ၊ အဲဒီလမ္းၾကီးတစ္လမ္းလံုးအျပည့္ပဲ၊ စစ္ကားအဲဒီလမ္းထဲ၀င္လို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ လူေတြကလည္း အရမ္းညီတယ္၊ ကန္ေတာ္ေလးဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အစၥလာမ္ရပ္ကြက္ ေလ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာသာကြဲဆိုတာမရွိေတာ့ဘူး၊ အားလံုးအတူတူပဲ ျဖစ္သြားတာ၊ တေယာက္ကို တေယာက္ ကူညီဖို႔ဆိုတာပဲသိေတာ့တာ”ဟု သူက ေျပာသည္။

အဲဒီလူအုပ္ၾကီးက ခဏေနေတာ့ ျမိဳ႕ထဲဘက္အေနာ္ရထာလမ္းတေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာတာေတြ႔လိုက္ရသည္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တကမၻာလံုးကသိျပီးျဖစ္ေသာ မတရား တဘက္သက္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ ဖမ္းဆီးမႈၾကီးမ်ား ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ျပန္လည္းမေျပာခ်င္ ျပန္လည္းမၾကားခ်င္ေတာ့ပါ။

၂၇ ရက္ေန႔ကဆို တရားလက္လြတ္ကိစၥမ်ားေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားသည္။ တာေမြဘက္ကို မသြားမျဖစ္သြားရလို႔ မၾကားခ်င္ မျမင္ခ်င္တာေတြၾကားျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ လူအုပ္ၾကီးက ခါတိုင္းလိုပဲ ေရႊဂံုတိုင္ဘက္ကေလွ်ာက္ လာရာ တာေမြ ေစ်းနား တြင္ စစ္တပ္ႏွင့္ထိပ္တိုက္တိုး၍ ေတြ႕ရာပစ္ျပီးလူစုခြဲရာ လြတ္ရာကၽြတ္ရာထြက္ေျပးၾက ရသည္။ အနီးနားကမၾကည့္ရဲ
ေ၀းေ၀းကလွမ္းၾကည့္ရသည္။

သူတို႔အသက္ကိုေတာ့ သူတို႔ကႏွေမ်ာတတ္သား၊ စစ္သားက ပစ္တာကို ရဲက ကာေပးထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ေသနတ္ကို အံတုႏိုင္သည့္လက္နက္ လူထုဆီမွာမရွိ။ လဲက်သြားသူထဲမွာ မိန္းမေတြ ကေလးေတြပါသည္။ အခ်ိန္က အထက္တန္း ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လဲသြားသူကိုဘယ္သူမွသြားမဆြဲရဲ၊ ဒီတိုင္းအေ၀းက ၾကည့္ေနၾကရသည္။ ေက်ာက္ေျမာင္းက အစ္ကိုအိမ္မွာ သူထိုင္ေနစဥ္မွာပင္ ရယက လူၾကီးေရာက္လာသည္။ သီတာလမ္းမွာငွားေနေသာတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား တဦးေသသြားသည္တဲ့။ အဲဒီေက်ာင္းသားက တိုက္ခန္းတြင္ တဦးတည္းငွားေနတာျဖစ္သည္။ သူ႔မိသားစုက စစ္ေတြက ဆိုတာပဲသိသည္တဲ့။ ဘယ္သူမွသူ႕မိဘမ်ား၏လိပ္စာ ကို မေျပာႏိုင္ၾက။

ခဏေနလို႔အားလံုးျငိမ္သြားမွ လမ္းမၾကီးဘက္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ပစ္လို႔ထြက္ေျပးရင္း ၾကံဳရာအိမ္ထဲ၀င္ေျပးရာ အိမ္ရွင္မ်ား ကိုပါ ဖမ္းေခၚသြားသည္ဟုၾကားရသည္။ အခြန္လြတ္ေစ်းနားက သံခ်ည္သံေကြးဆိုင္တဆိုင္ဆိုလ်ွင္ အေပၚထပ္တက္ ဖုန္းဆက္ေနသူ ဆိုင္ရွင္မွလြဲျပီးတဆိုင္လံုးကိုဖမ္းေခၚသြားသည္။ တခ်ိဳ႕ အိမ္ထဲထိုင္ထမင္းစား ေနသူကိုပါ ဆြဲေခၚသြား သည္တဲ့။ ၾကားရတာ နည္းနည္းမွ စိတ္သက္သာဖြယ္ရာမရွိ။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၇ ရက္ေန႔ အဖမ္းခံခဲ့ရသူမ်ားထဲတြင္ အသိကေလးတေယာက္ ပါသြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီး သူျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ရွာေဖြဖို႔ကူညီေပးခဲ့ရသည္။ ေရေ၀းသုသာန္ မီးသၿဂႌဳဟ္စက္လည္းေရာက္သည္။ က်ိဳက္ကၠဆံကြင္းလည္းေရာက္ သည္။ ေဆး႐ံုၾကီးလည္းေရာက္သည္။ ေဆး႐ံုၾကီးရင္ခြဲ႐ံုတြင္ အပစ္ခံရျပီးေသဆံုးသြားသူ တေယာက္၏ မိသားတစုႏွင့္ ဆုံသည္၊ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနသည့္ ေသဆံုးသူ ေကာင္ေလး၏ အစ္ကိုျဖစ္သူ မ်က္ႏွာကို မ်က္စိထဲကေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထြက္၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ နာၾကည္းျခင္း၊ ပူေဆြးျခင္း၊ ခံျပင္းျခင္းတို႔ ေရာယွက္ ထားေသာမ်က္ႏွာ။ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ဆုပ္ ထားျပီး ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေသာ အျဖစ္။ သူ႔ညီေသသြားျပီဆိုတာ ဓာတ္ပံုျမင္ရေသာေၾကာင့္သာသိရရွာသည္။ ႐ုပ္အေလာင္း ကိုျမင္ရတာမဟုတ္။ သၿဂႌဳဟ္ခြင့္လည္းမရ။

ေရေ၀းေရာက္ေတာ့ အေစာင့္စစ္သားက ေသဆံုးသူမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားထုတ္ျပသည္ ဓာတ္ပံုက၁၀ပံုသာ။ မ်က္ႏွာမ်ားသာ ျမင္ရသည္။ ထိုေကာင္ေလးမပါ။ ေသဆံုးသူ ဒီထက္မကမွန္းေတာ့သိသည္။ သို႔ေသာ္ေမးလို႔ ကလည္းမရေတာ့ ျပန္လာခဲ့ ရသည္။ က်ိဳက္ကၠဆံေရာက္ေတာ့ စစ္သားေတြေသနတ္ႏွင့္၀ိုင္းခ်ိန္တာ ခံရေသး သည္။ အဲဒီမွာလည္း ဘာမွေမးလို႔မရ။ ေနာက္ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္မွာလို႔ၾကားသည္။ တလေလာက္ၾကာေတာ့ မွ လြတ္လာသည္။ သူ႔အစ္ကိုကေတာ့ ပိုက္ဆံ က်ပ္သံုးသိန္းေလာက္ ကုန္သြားသည္ဟုဆိုသည္။ ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္းခြံ႕ရသည္တဲ့။ ညီျဖစ္သူကိုဘယ္သူႏွင့္မွ ေပးမေတြ႕ဘဲ အမ်ိဳးမ်ားရွိရာရြာသို႔ ပို႔ထားလိုက္သည္။ မေသတာကိုပဲေက်းဇူးတင္လွျပီတဲ့။

မေမ့ႏိုင္ပါ။
ေမ့လည္းမေမ့သင့္ဟုထင္သည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ စစ္တလင္း လိုျဖစ္ေနသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္စစ္ကားမ်ား စစ္သားမ်ားသာျမင္ေနရသည္။ လူအားလံုးက်ီးလန္႔စာ စားျဖစ္ေနသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားက သူတို႔ အလုပ္မ်ားကို မရပ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္သာဆင္းေပး ေနၾကရသည္။ ဘယ္ေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ တထိတ္ထိတ္ စိုးရိမ္ေနၾကရသည္။

စစ္သားမ်ားကိုမုန္းတီးစက္စုပ္စြာၾကည့္႐ံု၊ စစ္အစိုးရကိုနာၾကည္း႐ံုသာ တတ္ႏိုင္ေသာ ျပည္သူလူထုကား သနားစရာ ေကာင္းလွသည္။ အ႐ုဏ္တက္ ဆြမ္းေလာင္းခ်ိန္ အရင္လို သံဃာမ်ားတန္းစီ မၾကြလာေတာ့ဘဲ ကိုရင္ေလးတပါးႏွစ္ပါးႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလး ေလာက္သာၾကြလာသျဖင့္ အမယ္ၾကီးမ်ားမ်က္ရည္လည္ရႊဲ ငိုပြဲ ဆင္ၾကရသည္။

အျဖစ္က ဂ်ပန္ေခတ္ ဖက္ဆစ္ေခတ္ကို႐ိုက္ျပထားေသာ ဗီဒီယိုကားၾကည့္ေနရသလို။ သို႔ေသာ္ ဒါ႐ုပ္ရွင္မဟုတ္ ေကာလာ ဟလလည္းမဟုတ္။ တကယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတြ႔စစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ရင္ထဲမွာသိမ္းထားခဲ့သည္။

တခုေတာ့ေက်နပ္မိသည္။ ၈၈ အေၾကာင္းလံုး၀မသိခဲ့ေသာ သိဖို႔လည္းမၾကိဳးစားခဲ့ေသာ ယေန႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တပ္လွန္႔ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တူသည္။ အားလံုးတသားတည္းျပန္ျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။

ထုိသို႔ေသာ ေသြးႏွင့္ မ်က္ရည္ဆိုသည္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခာက္သြား႐ိုးထံုးစံမရွိဆိုတာ သူတို႔သိသြားျပီ။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ သူ ေက်နပ္မိပါသည္။ ။

ဧရာ၀တီအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွကူးယူေဖၚျပသည္။